• آفتابگردان


• ساوه سرا


• آغازه


• مجرد


• جهاد دانشگاهی

• درباره ما
|
• تماس با ما
|
• گالری عکس
|
• صفحه اصلی

با رشد سخت افزار ها در دهه 60 میلادی رایانه ها قدرتمند تر و کارآمدتر شدند ولی به همان نسبت تولید برنامه نیز دشوار شد. به طوری که نیاز به مدیریت پیچیدگی و کارآیی نرم افزار ها بیش از پیش احساس می شد،چراکه طبق یک قانون کلی،پیچیدگی نرم افزار بیشتر و بیشتر می گردد تا جایی که دیگر انسان نمی تواند آن را مدیریت کند و از این جا بود که هرج و مرج شروع شد. در اواخر دهه 60 برنامه نویسی "ساخت یافته " به عنوان راه حل ارائه شد.برنامه نویسی ساخت یافته امکان می داد که برنامه به چند تابع تقسیم شود و چند نفر به طور همزمان کار تولید نرم افزار را پیش ببرند و همین امر سبب افزایش سرعت تولید نرم افزار و کاهش خطاهای برنامه نویسی گردید و برنامه های بزرگ و مفید ساخته شدند.برنامه هایی که در ابتدا با این روش ایجاد شدند چیزی بین 10 تا 20 هزار خط کد داشتند، از ساختمان داده کوچکی بهره می جستند و الگوریتم های ساده ای در آن ها به کار می رفت . برنامه ها آرام آرام به قصد بهبود کارایی حجیم تر شدند.الگوریتم های پیشرفته ای به کار گرفته شد و ساختمان داده پیچیده تری در ترکیب برنامه استفاده شد.برنامه نویسی ساخت یافته دیگر نمی توانست از پس کدهای طولانی چنین برنامه هایی بر بیاید(سیستم عامل ویندوز NTبیش از 10 میلیون خط کد دارد).به نظر می رسید روش دیگری لازم است تا تولید کنندگان نرم افزار را از دست متغیر های فراوان و تابع های طولانی و سر گیجه آور خلاص کند.بر اساس این تفکر بود که برنامه نویسی" شی گرا "پیش کشیده شد.تفکر شی گرایی تقریبا همزمان با تفکر ساخت یافته مطرح شد اما فقط برای طراحی برنامه استفاده می شد.حالا برنامه نویسان می توانند در برنامه به پانزده شی فکر کنند که این اشیاء با چهل پیام مشخص با هم ارتباط دارند، حال آنکه همین برنامه اگر به سبک ساخت یافته ایجاد شود باید به صد متغیر،بیست ثابت ،ششصد تابع و ... فکر کرد .

برنامه نویسی ساخت یافته روش منظمی برای تولید بر نامه است.برنامه هایی که به این شیوه نوشته می شوند خوانایی زیادی دارند(یعنی راحت درک می شوند) آزمایش و اشکال زدایی و اصلاح آن ها نیز آسان تر است.در این روش،برنامه به صورت مجموعه ای از فعالیت ها تصور می شود که باید بر روی داده ها انجام شوند.هر کار پیچیده ای به چند کار کوچکتری تجزیه می شود تا این کار ها به راحتی قابل پیاده سازی باشند.سپس برای انجام هر یک از این کارها،زیر برنامه خاصی که "تابع" نام گرفته نوشته می شود .به همین دلیل به این شیوه"برنامه نویسی بالا به پایین" نیز گفته می شود. برنامه نویسی ساخت یافته روش موفقی در حل مسائل پیچیده است.توابع قابلیت استفاده مجدد دارند.یعنی می توان توابع یک برنامه را در برنامه های دیگر نیز به کار گرفت.به این ترتیب کد نویسی کم تر می شود و تولید نرم افزار با سرعت بیشتری صورت می پذیرد . توابع امکان می دهند تا تولید نرم افزار با استفاده از گروه ممکن شود.به این شکل که پس از مشخص شدن تابع های مورد نیاز، هر یک از اعضای گروه وظیفه نوشتن و آزمایش توابع مشخصی را بر عهده می گیرد و به این شکل اعضای گروه به صورت همزمان روی بخش های مختلف برنامه کار می کنند بدون این که یکی منتظر دیگری بماند. در نهایت این تابع ها به هم می پیوندند تا جریان منطقی برنامه برقرار شود. بدیهی است که عیب یابی و اصلاح برنامه نیز اسان می شود زیرا با بررسی جریان برنامه ، تابع معیوب به سرعت شناسایی و اصلاح می شود بدون اینکه بقیه بخش های برنامه تغییر یابند.زبان های C و PASCAL دو نمونه از زبان های برنامه نویسی ساخت یافته هستند

برنامه نویسی شی گرا روش نوینی است که به جای آنکه به جریان اجرای برنامه بپردازد، به داده هایی که قرار است پردازش شوند می پردازد.در این روش،داده ها مرتبط با هم ،یک جا جمع می شوند و توابعی که برای پردازش آن ها لازم است نیز اضافه می شود.به ترکیب حاصل "شی " می گویند.پس از اینکه اشیائ برنامه شناخته شدند،با ارسال پیام به یکدیگر ، تراکنش هایی انجام می دهند که حاصل این تراکنش ها ، مقصود اصلی برنامه را تامین می کند.درست مثل دنیای اطراف ما که در آن اشیای مختلف با رفتارشان روی اشیائ دیگر تاثیر می گذارند تا کاری را انجام دهند . قدرت برنامه نویسی شی گرا در ((پنهان سازی اطلاعات)) است. یعنی داده های مورد نیاز و توابع لازم برای یک شی،درون آن شی محصور می شود.به این ترتیب سایر اشیاء برنامه از پیاده سازی داخلی اشیاء دیگر بی خبرند و فقط توابع و داده های لازم را می توانند دستیابی کنند . به این ترتیب تابع های در هم و بر هم از یکدیگر تفکیک شده و درون اشیاء خاصی قرار می گیرند.خلاصه اینکه منطق برنامه به راحتی دنبال می شود و جزئیات کم اهمیت ما را سردرگم نمی کند.عیب یابی چنین برنامه هایی نیز راحت است زیرا اغلب به راحتی می توان شی معیوب را شناخت و با اصلاح پیاده سازی داخلی آن،برنامه را بهبود داد.اشیاء نیز مثل تابع ها قابلیت استفاده مجدد دارند و این کار بسیار آسان و منطقی انجام می شود چراکه هم میتوان اشیاء را با هم ترکیب کرد تا شی جدیدی بسازیم و هم با استفاده از وراثت می توان از روی اشیاء قبلی شی جدیدی بسازیم که ویژگیهای مشترک و ویژگی های منحصر به فرد داشته باشد. برنامه نویسی گروهی با استفاده از شی گرایی بهتر انجام می شود.اعضای گروه به جای آنکه روی نوشتن توابه متمرکز شوند، روی ساخت اشیاء متمرکز می شوند.چون شی گرایی از مخفی سازی اطلاعات سود می برد، اعضای گروه می توانند شی ساخته شده توسط سایر اعضاء را بدون درگیر شدن با جزئیات داخلی اش به کار بگیرند.به همین علت است که شیگرایی در مدیریت برنامه های حجیم و پیچیده موفق تر است.C#و JAVA دو تا از زبان هایی هستند که برنامه نویسی شیگرایی در آن ها انجام می شود