• آفتابگردان


• ساوه سرا


• آغازه


• مجرد


• جهاد دانشگاهی

• درباره ما
|
• تماس با ما
|
• گالری عکس
|
• صفحه اصلی

‫++‪ C‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﻭﻑ »ﺣﺴﺎﺱ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ1« ﺍﺳﺖ. ﻳﻌﻨﻲ ‪ A‬ﻭ ‪ a‬ﺭﺍ ﻳﮑﻲ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺪ.‬ ‫ﭘﺲ ﺩﺭ ﻋﺒﺎﺭﺕﻫﺎﻱ ‪ MY‬ﻭ ‪ My‬ﻭ ‪ mY‬ﻭ ‪ my‬ﻫﻴﭻ ﻳﮏ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ‬ ‫ﺩﺭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﺸﻮﻳﺪ، ﺍﺯ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺯﻳﺮ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﮐﻨﻴﺪ: »ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺮﻭﻑ‬ ‫ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ، ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦﮐﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺣﺮﻭﻑ ﺩﻟﻴﻞ ﻗﺎﻧﻊﮐﻨﻨﺪﻩﺍﻱ‬ ‫ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ«.‬ ‫ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺍﻱ ﮐﻪ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺗﻮﻟﺪ، ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻡ ﻣﻲﮐﻨﺪ ﻭ ﻋﺒﺎﺭﺕ‬ ‫"!‪ "Hello, my programmer‬ﺭﺍ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲﺩﻫﺪ:‬ ‫‪#include ‫(‪int main)‬‬ ‫; "‪{ std::cout << "Hello, my programmer!\n‬‬ ‫;0 ‪return‬‬ ‫}‬ ‫ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺧﻂ ﺍﺯ ﮐﺪ ﺑﺎﻻ ﻳﮏ »ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻱ ﭘﻴﺶﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪﻩ2« ﺍﺳﺖ. ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻱ ﭘﻴﺶﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪﻩ‬ ‫ﺷﺎﻣﻞ ﺍﺟﺰﺍﻱ ﺯﻳﺮ ﺍﺳﺖ:‬ ‫1 – ﮐﺎﺭﺍﮐﺘﺮ # ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﺍﻳﻦ ﺧﻂ، ﻳﮏ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻱ ﭘﻴﺶﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ‬ ‫ﮐﺎﺭﺍﮐﺘﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻫﻢۀ ﺧﻄﻮﻁ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻱ ﭘﻴﺶﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.‬ ‫2 – ﻋﺒﺎﺭﺕ ‪include‬‬ ‫3 – ﻧﺎﻡ ﻳﮏ »ﻓﺎﻳﻞ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﺍﻱ« ﮐﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻋﻼﻣﺖ >< ﻣﺤﺼﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺎﻳﻞ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﺍﻱ »ﺳﺮﻓﺎﻳﻞ3« ﻧﻴﺰ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ. ﻓﺎﻳﻞ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﺍﻱ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ‬ ‫‪ iostream‬ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ.‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﺟﺰﺍﻱ ﻓﻮﻕ، ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻱ ﭘﻴﺶﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪﻩ ﺧﻄﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮ ﺍﻃﻼﻉ‬ ‫ﻣﻲﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﻳﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻓﺎﻳﻞ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﺍﻱ ﻣﺬﮐﻮﺭ‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﻳﺖ ‪ std::cout‬ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮ ﺭﺍﺟﻊ‬ ‫ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺪ، ﭘﺲ ﺑﻪ ﻓﺎﻳﻞ ‪ iostream‬ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻣﻲﮐﻨﺪ، ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺁﻥ ﺭﺍ‬ ‫‪1 – Case Sensitive‬‬ ‫‪2 – Preprocessor Directive‬‬ ‫‪3 - Header‬‬

‫++‪ C‬ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺩﻭﻡ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﮐﺎﻣﻠﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﻳﺪ.‬ ‫2 – ﻋﺒﺎﺭﺕ ‪ main‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ »ﺗﺎﺑﻊ ﺍﺻﻠﻲ« ﺩﺭ ++‪ C‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ.‬ ‫3 – ﺩﻭ ﭘﺮﺍﻧﺘﺰ )( ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ‪ main‬ﻳﮏ »ﺗﺎﺑﻊ1« ﺍﺳﺖ. ﺗﻮﺍﺑﻊ ﺭﺍ ﺩﺭ‬ ‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﺮﺩ.‬ ‫ﻫﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﮏ ﺗﺎﺑﻊ )(‪ main‬ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﺟﺮﺍ ﺷﺪ، ﻳﮏ‬ ‫ﻋﺪﺩ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺘﻢﻋﺎﻣﻞ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺳﻴﺴﺘﻢﻋﺎﻣﻞ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ. ﻋﺒﺎﺭﺕ ‪ int‬ﮐﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ‪ main‬ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻧﺸﺎﻥ‬ ‫ﻣﻲﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻳﮏ ﻋﺪﺩ ﺻﺤﻴﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﺍﻧﺪ.‬ ‫ﺳﻪ ﺧﻂ ﺁﺧﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ، »ﺑﺪﻥۀ ﺍﺻﻠﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ« ﺭﺍ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ. »ﺑﺪﻥۀ ﺍﺻﻠﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ«‬ ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﻣﺘﻮﺍﻟﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺮﺍﮐﺖ }{ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﮐﺖﻫﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ.‬ ‫ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﺧﻂ ﺳﻮﻡ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺭﺩ.‬ ‫ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻳﻌﻨﻲ:‬ ‫;"‪Std::cout << "Hello, my programmer!\n‬‬ ‫ﺭﺷﺖۀ "‪ "Hello, my programmer!\n‬ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﺧﺮﻭﺟﻲ ‪std::cout‬‬ ‫ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺪ. ﺍﻳﻦ ﺧﺮﻭﺟﻲ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺻﻔﺤﻪﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. ﻋﻼﻣﺖ << »ﻋﻤﻠﮕﺮ ﺧﺮﻭﺟﻲ2«‬ ‫ﺩﺭ ++‪ C‬ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻠﮕﺮ ﺍﺟﺰﺍﻱ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺮﻭﺟﻲ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ‬ ﻲﻓﺮﺳﺘﺪ. ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﺷﺖۀ‬ ‫!‪Hello, my programmer‬‬ ‫ﺭﻭﻱ ﺻﻔﺤﻪﻧﻤﺎﻳﺶ ﭼﺎﭖ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﮐﺎﺭﺍﮐﺘﺮ ‪ \n‬ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪ ﻓﻮﻕ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﻲ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎﻱ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﭼﺎﭖ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﭼﺎﭖ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭﺍﮐﺘﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻣﮑﺎﻥﻧﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻂ‬ ‫ﺑﻌﺪﻱ ﺻﻔﺤﻪﻧﻤﺎﻳﺶ ﭘﺮﺵ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭﺍﮐﺘﺮ، ﮐﺎﺭﺍﮐﺘﺮ »ﺧﻂ ﺟﺪﻳﺪ« ﻧﻴﺰ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ.‬ ‫ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﮐﺎﺭﺍﮐﺘﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ.‬ ‫ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺧﻂ ﺳﻮﻡ ﺑﺎ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻤﻴﮑﻮﻟﻦ ; ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ++‪ C‬ﺍﺳﺖ: »ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﺳﺘﻮﺭ، ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻤﻴﮑﻮﻟﻦ ; ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﺪ«. ﺍﻳﻦ‬ ‫ﻋﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺳﻤﻴﮑﻮﻟﻦ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻳﮏ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ‬ ‫ﮐﻨﻴﺪ، ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺎﻡۀ ﺷﻤﺎ ﺧﻄﺎ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﺻﻼ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﻧﻤﻲﮐﻨﺪ.‬ ‫ﺧﻂ ﭼﻬﺎﺭﻡ )ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ( ﻳﻌﻨﻲ‬ ‫;0 ‪return‬‬ ‫ﻣﻘﺪﺍﺭ 0 ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺘﻢﻋﺎﻣﻞ ﺑﺎﺯ ﻣﻲﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻤﻴﮑﻮﻟﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺧﻂ ﺩﺭ ++‪ C‬ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ‬ ‫ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮﻱ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﻂ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ )ﻣﺜﻞ ++‪Visual C‬‬ ‫ﻳﺎ ‪ (C++ Builder‬ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ;0 ‪ return‬ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺑﺪﻥۀ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﺪ.‬ ‫ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮﻫﺎﻱ ﻣﺬﮐﻮﺭ، ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺗﺎﺑﻊ )(‪ main‬ﺗﻠﻘﻲ ﻣﻲﮐﻨﻨﺪ.‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪﮔﺬﺍﺭﻱﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺜﺎﻝ 1‐1 ﺩﻗﺖ ﮐﻨﻴﺪ. ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮ ﺍﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎﻱ ﺍﺿﺎﻓﻲ ﺭﺍ‬ ‫ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ﻣﮕﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﻻﺯﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻨﺎﺳﻪﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﻧﺪ. ﻳﻌﻨﻲ ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮ، ﺑﺮﻧﺎﻡۀ‬ ‫ﻓﻮﻕ ﺭﺍ ﺍﻳﻦﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ:‬ 'include ‫};0 ‪Int main(){std::cout<<"Hello, my programmer!\n";return‬‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﮑﻞ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻢ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﮎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺍﻱ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ. ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎﻱ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺳﺒﺐ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ‬ ‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﺭﺍﺣﺖﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ.‬

زبان c ‫ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺷﻲﮔﺮﺍﻳﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻧﺎﻗﺺ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺩﻩۀ 0891‬ ‫ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻞ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺷﺪ ﻭ ‪ Bjarne Stroustrup‬ﺯﺑﺎﻥ ++‪ C‬ﺭﺍ‬ ‫ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. ++‪ C‬ﺗﺮﮐﻴﺒﻲ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺯﺑﺎﻥ ‪ C‬ﻭ ‪ Simula‬ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖﻫﺎﻱ ﺷﻲﮔﺮﺍﻳﻲ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺷﺮﮐﺖﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ++‪ C‬ﻃﺮﺍﺣﻲ ﮐﺮﺩﻧﺪ.‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﺗﻔﺎﻭﺕﻫﺎﻳﻲ ﺑﻴﻦ ﻧﺴﺨﻪﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ‬ ‫ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﻱ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺁﻥ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 8991 ﺯﺑﺎﻥ ++‪C‬‬ ‫ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻮﺳﺲۀ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩﻫﺎﻱ ﻣﻠﻲ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ )‪ (ANSI‬ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻳﮏﭘﺎﺭﭼﻪ‬ ‫ﺩﺭﺁﻣﺪ. ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮﻫﺎﻱ ﮐﻨﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪﻧﺪ. ﮐﺘﺎﺏ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﻱ ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﻧﮕﺎﺭﺵ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.‬ ‫3 – 1 ﺁﻣﺎﺩﻩﺳﺎﺯﻱ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ‬ ‫ﻳﮏ »ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ1« ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﻟﻌﻤﻞﻫﺎﻱ ﻣﺘﻮﺍﻟﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﻳﮏ ﺭﺍﻳﺎﻧﻪ ﺍﺟﺮﺍ‬ ‫ﺷﻮﺩ. ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻳﮏ »ﻭﻳﺮﺍﻳﺶﮔﺮ ﻣﺘﻦ2« ﻭ ﻳﮏ »ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮ3«‬ ‫ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻭﻳﺮﺍﻳﺶﮔﺮ ﻣﺘﻦ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﮐﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻳﺶ ﮐﻨﻴﻢ.‬ ‫ﺳﭙﺲ ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﻲﮐﻨﺪ. ﮔﺮﭼﻪ ﻭﻳﺮﺍﻳﺶﮔﺮ ﻭ ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮ ﺭﺍ‬ ‫ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮﻟﻴﺪﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮ، »ﻣﺤﻴﻂ ﻣﺠﺘﻤﻊ‬ ‫ﺗﻮﻟﻴﺪ4)‪ «(IDE‬ﺭﺍ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻲﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺤﻴﻂ ﻣﺠﺘﻤﻊ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻳﮏ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺮﻡﺍﻓﺰﺍﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﻱ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻧﻮﻳﺴﻲ ﺭﺍ ﻳﮏﺟﺎ ﺩﺍﺭﺩ: ﻳﮏ ﻭﻳﺮﺍﻳﺶﮔﺮ ﻣﺘﻦ ﻭﻳﮋﻩ ﮐﻪ‬ ‫ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺧﺎﺻﻲ ﺩﺍﺭﺩ، ﻳﮏ ﮐﺎﻣﭙﺎﻳﻠﺮ، ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺧﻄﺎﻳﺎﺑﻲ ﻭ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺍﺟﺮﺍ، ﻧﻤﺎﻳﺶﮔﺮ ﮐﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦ،‬ ‫ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ، ﭘﻴﻮﻧﺪﺩﻫﻨﺪﻩﻫﺎﻱ5 ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ،‬ ‫ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻱ ﺳﺮﻳﻊ ﻭ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﻭ ... . ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻬﻮﻟﺖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻧﻮﻳﺴﻲ،‬ ‫ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲﻫﺎﻱ ﻭﻳﮋﻩﺍﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻭﻳﺮﺍﻳﺶﮔﺮﻫﺎﻱ ﻣﺘﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂﻫﺎﻱ ‪ IDE‬ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﻗﺎﺑﻠﻴﺖﻫﺎﻱ ﺑﺼﺮﻱ ﺑﻪ ﮐﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺪ ﺧﻮﺍﻧﺎﺗﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺮﺩﻥ‬ ‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺁﺳﺎﻥﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ، ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﺧﺎﺻﻲ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻲﺳﺎﺯﻧﺪ،‬ ‫ﻣﺘﻐﻴﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻲﮐﻨﻨﺪ، ﺗﻮﺿﻴﺤﺎﺕ ﺍﺿﺎﻓﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺸﺎﻥ‬ ‫‪1 – Program‬‬ ‫‪2 - Text editor‬‬ ‫‪3 – Compiler‬‬ ‫‪4 - Integrated Development Environment‬‬ ‫‪5 - Linker‬‬