هابل
در سال ۱۹۲۴، ادوین هابل (۱۸۸۹- ۱۹۵۳)، ستارهشناس مشهور ایالات متحدهیی، نقش بسیار مؤثری در نجوم جدید داشت. او از سال ۱۹۱۹ رصدخانه مانت ویلسون با بزرگترین تلسکوپ آن زمان (تلسکوپ صد اینچی) به مطالعه در آسمان لایتناهی پرداخت و ستارگان درون سحابی آندرومدا را رصد کرد. وی با استفاده از قانون دوره تناوب درخشندگی، فاصله سحابی آندرومدا تا زمین را بهدست آورد و به این ترتیب، مطالعه درباره جهان ماورای کهکشان را بنیان نهاد و برای نخستینبار وجود اجرام آسمانی برونکهکشانی را اعلام داشت.
وی درصدد برآمد تا کهکشانها را از روی شکل و از نظر تحول احتمالی طبقهبندی کند. بزرگترین نتیجهای که از این کار بهدست آورد، تحلیلی بود که در سال ۱۹۲۹ میلادی درباره سرعتهای دور شدن یا نزدیک شدن آنها و انبساط جهان بهعمل آورد. او نشان داد که سایر کهکشانها (در کنار کهکشان راه شیری) نیز وجود دارند و مشاهده کرد که هستی در حال انبساط است، زیرا نور اغلب کهکشانهای دیگر تغییر قرمزرنگی به سمت دور شدن دارند.
قرار داشتن زمین در کهکشان راه شیری بهعنوان مجموعهای از ستارهها و سیارهها، در طی قرن بیستم کشف شد و همزمان، وجود دیگر کهکشانهای خارجی در فضا تأیید شد و پدیده انبساط عالم، عامل اصلی وجود فاصله زیاد بین زمین و دیگر کهکشانها اعلام شد.
در سال ۱۹۲۳ میلادی، هابل از ستارههای متغیر قیفاووسی بهعنوان ملاک اندازهگیری فاصله استفاده و فاصله سحابی امرأه المسلسله را (که امروزه کهکشان امرأه السلسله نامیده میشود) تعیین کرد. او نشان داد که سحابی مذکور خارج از کهکشان راه شیری قرار دارد. وی در سال ۱۹۲۴ میلادی، سحابیهای زیادی را کشف کرد و نشان داد که تعدادی از این سحابیها کهکشان اند.
از سال ۱۹۲۵ میلادی، هابل به ساختار کهکشانها توجه بسیار نشان داد و آنها را طبق شکلشان طبقهبندی کرد. او چندی بعد، فاصله آنها از کهکشان راه شیری و همچنین سرعت آنها را در فضا مطالعه کرد. در سال ۱۹۲۹، او نشان داد که کهکشانها با سرعت خیلی زیاد از ما و کهکشان ما دورتر میشوند. ارتباط بین سرعت یک کهکشان و فاصله کهکشان از زمین، «قانون هابل» نامیده میشود. او متوجه شد که این پراکندگی در تمام جهات یکسان و جهان بهسرعت در حال گسترش است. از سال ۱۹۴۸ با تکمیل تلسکوپ ۵۰۸ سانتیمتری (۳۰۰ اینچی) هابل در رصدخانه مانت پالامار، تا پایان عمر، برای مطالعه جرمهای دوردست از آن استفاده کرد.