همه عمر برندارم من از اين خمار هستي       که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستي
تو نه مثل آفتابي که حضور و غيبت افتد       دگران روند وآيند و تو همچنان که هستي
چه شکايت از فراقت که نداشتم وليکن      تو چو روي باز کردي در ماجرا ببستي
نظري به دوستان کن که هزار بار از آن به      که تحّتي نوسيّ و هديّتي فرستي
دل دردمند ما را که اسير توست يارا!      به وصال مرهمي نه چو به انتظار هستي
نه عجب که قلب دشمن شکني به رو هيجا      تو که قلب دوستان ره به مفارقت شکستي
برو اي فقيه دانا به خدا ببخش ما را      تو و زهد وپارسايي، من و عاشقيّ و مستي
دل هوشمند بايد که به دلبري سپاري      که چو قبله ايست باشد به از آن که خود پرستي
چو زمام بخت و دولت نه به دست جهد باشد      چه کنند گر زبوني نکنند و زير دستي
گله از فراق ياران و جفاي روزگاران
به طريق تست سعدي! کم خويش گير و دستي

من چه در پاي تو ريزم که سزاي تو بود
سر نه چيزي ست که شايسته ي پاي تو بود
خرم آن روي که در روي تو باشد همه عمر
وين نباشد مگر آن وقت که رأي تو بود
ذره اي در همه اجزاي من مسکين نيست
که نه آن ذره معلّق به هواي تو بود
تا تو را جاي شد اي سرو روان در دل من
هيچ کس مي نپسندم که به جاي تو بود
به وفاي تو که گر خشت زنند از گل من
همچنان در دل من مهر و وفاي تو بود